Zondagavond was Kerriesaus met rijst en kipballetjes (volgens Merel heel vies zegt Merel zelf die vegetarisch is, groetjes Berend) (terwijl Marloes ook lekker zit mee te lachen). Een maaltijd om dierengeluidenspel op te gaan spelen. En dat hebben de jagers geweten. Zelden gezien dat er zo fanatiek werd gespeeld. Mick, Matthijs, Sven, Jordy en Jeremy gaan echt als een speer door het bos. Het is dat ze een plaspauze nemen anders hadden ze nog meer dieren gevonden. Nu doen ze meer dan een rondje, wat Melissa de kreet ontlokt “ik heb dit spel al 26 keer gespeeld en nog nooit een compleet rondje gelopen, whooooooh”. In de jongste damesgroep hebben ze een iets andere tactiek. Daar doen ze een paddestoel na wanneer ze de boswachter zien. Dat werkt niet heel goed dus de tactiek wordt gewijzigd naar die van een steen die stilligt en geen geluid maakt. Werkt wel goed, alleen vindt Esmeray dat zo fijn dat ze helemaal niet meer overeind komt. Ter geruststelling voor Gyane: we hebben haar vanochtend weer opgehaald, gaat prima met haar. De laatste groep die genoemd kan worden is die van Karan, Koen, Eelco, Cristiano en Justin. Die hadden Jordy en Mike als leiding mee. En Jordy Steehouwer en Mike als leiding. Waarbij Jordy had bedacht “we gaan alles rennen” en al bij het begin wegschoot. En de kleine mannen achter hem aanrenden. En Mike er toen achteraan moest en zo nat van het zweten was dat hij nu staat te douchen. En straks een tosti gaat eten want hij heeft er ook nog eens honger van gekregen.

Na de dierengeluiden met de kleinsten ging iedereen van 12 en ouder ook nog het bos in voor de dodende straal. In het donker met kleine groepjes over de hei en zorgen dat je niet wordt gegrepen door de jager. Het spel heeft voor iedereen onder de 12 iets magisch. Je mag niet mee dus het moet wel leuk zijn!!! Elk jaar hebben we daardoor ook weer twaalfjarigen die lopen te emmeren dat ze toch wel meemogen. Dit jaar is het Rowan. Maar wat hij ook probeert (stampvoeten, uitleggen dat het bijna 11 november is en dan wordt hij 12, huilen, boos doen, smeken, ons zo aan het lachen maken dat we zo’n grapjas natuurlijk mee willen nemen) het werkt niet en hij gaat dus maar over naar zijn andere hobby: overlopen naar de meiden. Maar ook dat gaat niet goed want hij stoot zijn voet en die bloedt. Pleister erop en dan toch maar naar bed. Wat een hopeloos kamp voor die Rowan zeg!!! Voor alle duidelijkheid: hij leest het mee terwijl ik dit tik en zegt dat er helemaal niets van klopt. Hij ging met die pleister helemaal nog niet naar bed;-)

Dodende straal is trouwens een mooi spel. Voor je 12e mag je niet mee. Op je 13e en 14e doe je je stinkende best maar win je niet, op je 15e win je zeker, op je 16e en 17e lig je met je vrienden en vriendinnen in de hei en wanneer je ouder bent hoop je dat je een keer als leiding jager mag zijn en daarna dat je op een bankje mag zitten en als allerlaatste fase hoop je dat je als leiding gewoon lekker in het warme kamphuis mag blijven zodat je een keer rustig en met veel warm water kunt douchen. Dat is dus een spel dat een leven lang mee gaat en waarbij ik gelukkig al jaren in de laatste fase zit. Luuk en Lucas (die weer iets anders aanhad, hoe veel koffers heeft die gozer bij zich of pakt hij steeds iets uit andere koffers???) hebben het spel volgens mij gewonnen, maar eigenlijk heeft niemand enig idee.

Inmiddels maandagochtend. Ontbijt is al achter de rug en er worden ansichtkaarten geschreven en aardappels geschild. De oudste dames, waarmee we ook Isabelle en Eefje bedoelen (ja echt: Eefje hoort bij de oudste meiden), helpen met het schrijven van de kaarten en plakken van de postzegels. André gaat verder toch echt niet voor het eerst mee maar hij heeft gehoord dat we vanmiddag de stad ingaan dus heeft alvast een wit overhemd aangetrokken. Daar zit hij nu dus aardappels mee te schillen, echt een horecatype.

In het bos spelen we levend kwartet. Dat is niet een spel waarbij je vier kinderen van 7, vier van 8, vier van 9 enz. Bij elkaar moet vinden, maar waarbij vier teams moeten zorgen dat ze kwartetten van spullen verzamelen. Elk team begint met 1 beker, 1 tennisbal, 1 fles, 1 bakje enz. en je moet zorgen dat je vier dezelfde verzamelt. Wordt ook weer knap gespeeld. Nikki en Sylvana werken bijvoorbeeld heel goed samen. Ze zitten niet in hetzelfde team maar dat maakt volgens hen niets uit. Waarom dat zo is snapt niemand maar ze hebben het in ieder geval naar hun zin. Meer kan ik er niet over vertellen, ik had EHBO-dienst en heb lekker relaxed op een stoel gezeten….. oh ja, Julius deed ook mee (ik had hem nog niet genoemd, is dat bij deze ook weer opgelost).

Nadat het brood is bezorgd door de man van de Jumbo gaan we aan de lunch. Daar zit ik heel de tijd tegen Violetta met een veeg boter over haar gezicht aan te kijken. Gaat om het t-shirt van Jessie die iets raars heeft gedaan met haar mes en zo boter aan haar shirt met een plaatje van de kennelijk wereldberoemde Violetta heeft gesmeerd. Wanneer ze dat doorheeft is de veeg zo weg, maar of Violetta het fijn vindt dat heel haar gezicht nu is ingesmeerd met een dun boterlaagje weet ik natuurlijk niet. Verder wordt er weinig gegeten. Dat zal wel komen omdat we vanavond bloemkool eten en iedereen ruimte houdt om wat extra te kunnen eten.

‘S-Middags is het shoppen geblazen. Voor Luuk een hele verrassing. Zijn “vrienden” hebben hem wijs gemaakt dat we tweeenhalf uur gaan lopen naar een dorp met onderweg een bergmeer waar we in gaan zwemmen. En de goedzak gelooft types als Tobias, Teis (staat Merel in mijn oor te tetteren dat hij geen Teis maar Thijs heet, nou dat is ook niet goed hoor, maar ja, Merel ziet hem ook alleen een week per jaar wanneer we op kamp zijn) en Mika ook nog en heeft echt zijn zwembroek aan. Onbegrijpelijk, die gaat heel veel wijzer dan hij binnenkwam weer naar huis. Dat shoppen verbaast hem trouwens nog veel meer dan dat we niet gaan zwemmen. Shoppen in Loon op Zand is namelijk niet meer dan kiezen tussen de Kruidvat en de Emte. We hopen dat de Kruidvat nooit failliet gaat of sluit, want van groepen mogen er maar 4 kinderen tegelijk naar binnen bij de Emte. Ik heb werkelijk nog nooit zo veel kinderen in een supermarkt gezien die ik niet ken. Geen Quirijn, geen Berend, geen Kyara, geen Cher, geen Karan en zo kan ik nog wel een kind of 40 noemen die ik niet gezien heb. Kan zijn dat ik afgeleid was door de cappuccino en er een over het hoofd heb gezien die ik toch wel kende, maar die kans lijkt me klein. Verder wordt er zeer slim ingekocht. Aanbiedingen en de onderste vakken worden vaak gekozen en zo heeft iedereen nog wel wat over om iets bij de snackbar te kopen. Die is sinds vorig jaar dicht op maandag, maar nadat Dennis vorige week heeft gebeld is hij dit jaar speciaal voor ons een uurtje open. En dan blijken er gewoon 4 bejaarden op “ons” terras te zitten met een groot ijsje wanneer we daar aankomen. Ze bleven blij zitten, zelfs toen Lucas, Julius, Berend en Job hardcore muziek gingen draaien. Binnen staan er ook al voor ons grote onbekenden in de rij, dus daar begint het strakke programma van Dennis ineens uit de tijd te lopen. En hebt wordt nog erger want wanneer Tobias heeft besteld blijkt hij niet te kunnen pinnen. Patat (voor alle niet Rotterdammers: dat zijn frietjes) weer uit het vet, Tobias op weg naar het pinapparaat in de hal van de Emte, staat op dat apparaat “buiten werking”. Moest hij door naar de Primera en daarna opnieuw bestellen. Kostte ruim 20 minuten en ondertussen stond iedereen te wachten. Dat het uitliep kan trouwens ook komen door Bente die niet uitgekeken raakt op de omslag van de Men’s Health en maar niet bestelt, kan ook komen doordat Mick echt geen idee heeft hoe veel geld hij nog heeft en wat voor ijsje hij nu precies kan bestellen, kan ook komen doordat Mike en Jordy zo nodig de Esquire moeten lezen en daar een grote patat bij eten om maar zo veel mogelijk lekkers tegelijk te hebben. Verder valt op dat tijden van Milco en Bas en al hun voorgangers (waaronder bijna iedereen die nu in de leiding zit) verdwenen lijken te zijn: iedereen kan zijn of haar inkopen makkelijk dragen, er worden geen traytjes cola gekocht en ik heb geen druif gezien. Wat niet verandert is dat er ook dit jaar weer een sukkel is die een net gekochte fles siroop laat schieten terwijl hij op een stapelbed zit. Dat is dus een slaapzaal die de rest van de week plakt.

Voor nu is dit het weer even, wij gaan op weg naar de bloemkool en een lange avondwandeling waar iedereen heel veel zin in heeft. (not zegt de spelling checker). Verder vinden Teis, Tijs, Thijs en Quirijn het verslag zo helemaal prima mits ik Julius maar even noem.

Fijne avond, Hans en de Spellingcheckers (Berend, Marloes, Julie en Mirol).