zomerkamp2017.reismee.nl

Vrijdagavond en zaterdag

Het slot


Gisterenavond was de traditionele afsluiting van het kamp, de bonte avond. Dit keer natuurlijk ook in een werelds thema, wat betekende dat er in groepjes geraden moest worden van welke landen welke volksliederen waren (ik heb qua gehoor wel vier versies van het Engelse God Save the Queen langs horen komen, maar heb geen idee welke van welk land is), welke filmacteurs uit welk land kwamen, welk land op het scherm te zien was en welke dans uit welk land werd voorgedaan door de leiding. Jordy en Hubert doen Lord of the Dance, maar later op de avond blijkt de jongste Iris die kunst zeker zo goed te beheersen. Hadden ze haar dus wel voor kunnen vragen. Daarna ging de muziek aan en kon er tot kwart voor een worden gedanst. De jongeren waren toen in verschillende etappes al afgehaakt en daarmee bedoel ik niet alleen dat ze in bed terecht waren gekomen maar ook dat ze toen al echt uitgeteld lagen te slapen. Dat was overigens wel nadat de kids van de middelste slaapzalen er nog even een paar kilometer bijgezet hadden op de kilometerteller, want er werd flink heen en weer gerend tussen die slaapzalen. Wat nog wel het vermelden waard is: op de slaapzaal bij de oudsten vond Imre toen alle andere meiden al lagen te slapen iets onder haar bed. Eerst wist ze niet wat het was maar toen herkende ze het: het was een dode mus. En niet zo maar dood, nee toch al een poosje. Door het gegil van Imre was iedereen weer wakker. En dan niet alleen op haar slaapzaal, niet alleen op ons Kamphuis, niet alleen in Loon op Zand, nee heel Brabant was plots alert en wachtte verdere berichtgeving op radio en tv af. Gelukkig was Anthony niet van slag en was de mus zo weg. Of Imre daarna nog kon slapen weet ik niet, maar lijkt me sterk.


Op zaterdagochtend resteerde er niets anders dan op te ruimen en in te pakken. Daarbij schrik ik me bij de koffer van Karan een hoedje. Al zijn kleding zit nog steeds in de zakjes waar zijn ouders het per dag in hebben gestopt. En ik denk toch zeker te weten dat hij regelmatig iets anders aanhad, maar na een week met weinig slaap ben je niet zo scherp meer. Maar al snel blijkt hoe het zit: hij heeft de zakjes ‘s-ochtends voorzichtig uitgepakt en ‘s-avonds zijn kleren van die dag steeds netjes teruggedaan in het zakje. Zou wat zijn zeg, wanneer hij nog 6 setjes over heeft terwijl de andere jongens van zijn slaapzaal er toch eerder 6 tekort komen. Maar ja, die hebben dan ook feest gevierd in de stromende regen en een keer met hun kleren aan gedoucht. Verschil moet er zijn. Karan gaat volgend jaar trouwens niet meer mee. Hij had gedacht ergens in een bos te gaan slapen maar dat gebeurde helemaal niet, hij lag gewoon in een bed in een huis. Dat hij klaagt over het harde bed verbaast ons dan wel weer: ergens in een bos op de grond slapen is zeker veel harder dan de bedden in het Kamphuis die eigenlijk best prima zijn.


Tijdens de terugreis moppert de buschauffeur. Mike zegt steeds zachtjes zodat de chauffeur het niet hoort “ja Johan, vervelend” en “nee Johan, is waar”. Na enig aandringen wil de chauffeur wel een film aanzetten, maar dan moet iemand zorgen dat de muziek die boven aanstaat uitgaat. Dat laatste wordt geregeld en Robin roept heel hard naar de chauffeur “Nou Johan, zet de film maar aan hoor”. Alleen heet de chauffeur helemaal geen Johan (en hij lijkt ook helemaal niet op een Johan;-)), Mike had zo maar een naam bedacht. Maar het is wel tekenend voor de manier waarop wij omgaan met wat deze week onze kinderen zijn. Mochten ze af en toe iets raars zeggen of een beetje flauwe grap maken, neem ze dat dan vooral niet kwalijk want dat hebben ze een week moeten ondergaan.


Zo bij het overdenken van een week Loon op Zand bedenk ik me nog wat verschillende zaken:

Justin en Cristiano waren echt mee. Ik heb ze volgens mij niet een keer genoemd terwijl ik ze de afgelopen jaren met grote regelmaat voorbij liet komen, maar dat was omdat je niets van ze merkte en ik ze nooit in een groepje bij me heb gehad.

Omdat ik het was vergeten: Cherani stond in de wachtrij bij de Villa Volta met kleine steentjes te spelen. Toen we vroegen hoe ze daar aan komt laat ze haar zakken zien: die zitten helemaal vol met steentjes. Zij doet dus een soort survival met volledige bepakking.

Quirijn krijgt zaterdagochtend de vraag wat jongens te verzamelen om zijn slaapzaal aan te vegen. Dat doet hij door vier jongens te regelen en zelf lekker door te voetballen. Die komt er wel in het leven.

De middelste slaapzaal van de meisjes bestaat uit twee delen met een tussendeur. Wat opviel is dat in beide delen Karlijn het laatste klaar was met het inpakken van haar koffer.

Er heeft de hele week een tasje met kaplaarzen buiten gestaan. Omdat ik benieuwd ben van wie dat was ga ik bij het ontbijt alle tafels af met de vraag “van een van jullie?” En dan blijkt dat het de laarzen van Sylvana zijn. Ze had ze nog niet nodig gehad.

Kent u de doos waar de barbecues inzitten? Die is best groot maar toch kun je hem over het hoofd zien. Betekent dat Carla en Cynthia wanneer ze onderweg naar Sperwers zijn weer om kunnen keren om hem alsnog te halen. We letten echt beter op uw kinderen dan op onze spullen.

Ik las de reactie van Joshua op het vorige verslag. De Max-Geheugentrainervraag hebben we bedacht nadat Dennis en Joshua dolenthousiast met elkaar in gesprek gingen over dat programma toen we een keer met een groepje uit eten waren. We zullen Joshua de vraag nog wel laten zien.

Arthur kwam zelfs uit Engeland om mee te kunnen met ons kamp, maar tijdens het oasespel deed hij toch wel met Utrecht en niet met het team van de rest van de wereld mee.

Ik kom er na 7 jaar achter dat Tobias, Quirijn en Eline helemaal niet “Toledo- Le coq” heten maar alleen “Van Toledo”. Misverstand van de eerste aanmelding, misverstand dat nooit meer weggenomen zal worden omdat Toledo-le coq zo’n prachtige naam is.

Heel veel kinderen komen ons keurig gedag zeggen wanneer ze weggaan. Dat hoeft helemaal niet maar is wel tekenend voor hoe zijn door u allen zijn opgevoed. Namens alle anderen van de leiding daarvoor mijn dank en we zien ze graag weer met het paaskamp!




Reacties

Reacties

Ingrid, moeder van Marloes, Karlijn en Eelco

Marloes, Karlijn en Eelco hebben een heerlijk kamp gehad. Bedankt. Ze liggen alle3 al een hele tijd te slapen. We zijn blij dat we ze weer terug hebben. De afgelopen week hebben we ons vermaakt met de geweldige verslagen.

Naveen en Geeta: ouders van Karan

Hoi,
Karan heeft inderdaad gezegd dat hij volgend jaar niet wilt gaan, maar.....
Hij heeft ons ook verteld hoe leuk hij het vond, de vriendjes die hij heeft gemaakt en wat hij volgend jaar anders wilt doen. Dit was ziin eerste keer op kamp en pasen/zomer is nog een eind. Wie weet...

Chantal (Tijn, Berend en Syb)

Weer erg gelachen om de verslagen (die mus!!).... bedankt daarvoor!!!! En voor de rest van dit super kamp!

Henri van der Vegt

Prachtige verhalen en foto´s! Jet vond het weer erg leuk! Veel dank voor alle organisatie!!! Marijke en Henri, ook namens Jet natuurlijk.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!