Vrijdagavond en zaterdag

Het slot

Gisterenavond was de traditionele afsluiting van het kamp, de bonte avond. Dit keer natuurlijk ook in een werelds thema, wat betekende dat er in groepjes geraden moest worden van welke landen welke volksliederen waren (ik heb qua gehoor wel vier versies van het Engelse God Save the Queen langs horen komen, maar heb geen idee welke van welk land is), welke filmacteurs uit welk land kwamen, welk land op het scherm te zien was en welke dans uit welk land werd voorgedaan door de leiding. Jordy en Hubert doen Lord of the Dance, maar later op de avond blijkt de jongste Iris die kunst zeker zo goed te beheersen. Hadden ze haar dus wel voor kunnen vragen. Daarna ging de muziek aan en kon er tot kwart voor een worden gedanst. De jongeren waren toen in verschillende etappes al afgehaakt en daarmee bedoel ik niet alleen dat ze in bed terecht waren gekomen maar ook dat ze toen al echt uitgeteld lagen te slapen. Dat was overigens wel nadat de kids van de middelste slaapzalen er nog even een paar kilometer bijgezet hadden op de kilometerteller, want er werd flink heen en weer gerend tussen die slaapzalen. Wat nog wel het vermelden waard is: op de slaapzaal bij de oudsten vond Imre toen alle andere meiden al lagen te slapen iets onder haar bed. Eerst wist ze niet wat het was maar toen herkende ze het: het was een dode mus. En niet zo maar dood, nee toch al een poosje. Door het gegil van Imre was iedereen weer wakker. En dan niet alleen op haar slaapzaal, niet alleen op ons Kamphuis, niet alleen in Loon op Zand, nee heel Brabant was plots alert en wachtte verdere berichtgeving op radio en tv af. Gelukkig was Anthony niet van slag en was de mus zo weg. Of Imre daarna nog kon slapen weet ik niet, maar lijkt me sterk.

Op zaterdagochtend resteerde er niets anders dan op te ruimen en in te pakken. Daarbij schrik ik me bij de koffer van Karan een hoedje. Al zijn kleding zit nog steeds in de zakjes waar zijn ouders het per dag in hebben gestopt. En ik denk toch zeker te weten dat hij regelmatig iets anders aanhad, maar na een week met weinig slaap ben je niet zo scherp meer. Maar al snel blijkt hoe het zit: hij heeft de zakjes ‘s-ochtends voorzichtig uitgepakt en ‘s-avonds zijn kleren van die dag steeds netjes teruggedaan in het zakje. Zou wat zijn zeg, wanneer hij nog 6 setjes over heeft terwijl de andere jongens van zijn slaapzaal er toch eerder 6 tekort komen. Maar ja, die hebben dan ook feest gevierd in de stromende regen en een keer met hun kleren aan gedoucht. Verschil moet er zijn. Karan gaat volgend jaar trouwens niet meer mee. Hij had gedacht ergens in een bos te gaan slapen maar dat gebeurde helemaal niet, hij lag gewoon in een bed in een huis. Dat hij klaagt over het harde bed verbaast ons dan wel weer: ergens in een bos op de grond slapen is zeker veel harder dan de bedden in het Kamphuis die eigenlijk best prima zijn.

Tijdens de terugreis moppert de buschauffeur. Mike zegt steeds zachtjes zodat de chauffeur het niet hoort “ja Johan, vervelend” en “nee Johan, is waar”. Na enig aandringen wil de chauffeur wel een film aanzetten, maar dan moet iemand zorgen dat de muziek die boven aanstaat uitgaat. Dat laatste wordt geregeld en Robin roept heel hard naar de chauffeur “Nou Johan, zet de film maar aan hoor”. Alleen heet de chauffeur helemaal geen Johan (en hij lijkt ook helemaal niet op een Johan;-)), Mike had zo maar een naam bedacht. Maar het is wel tekenend voor de manier waarop wij omgaan met wat deze week onze kinderen zijn. Mochten ze af en toe iets raars zeggen of een beetje flauwe grap maken, neem ze dat dan vooral niet kwalijk want dat hebben ze een week moeten ondergaan.

Zo bij het overdenken van een week Loon op Zand bedenk ik me nog wat verschillende zaken:

Justin en Cristiano waren echt mee. Ik heb ze volgens mij niet een keer genoemd terwijl ik ze de afgelopen jaren met grote regelmaat voorbij liet komen, maar dat was omdat je niets van ze merkte en ik ze nooit in een groepje bij me heb gehad.

Omdat ik het was vergeten: Cherani stond in de wachtrij bij de Villa Volta met kleine steentjes te spelen. Toen we vroegen hoe ze daar aan komt laat ze haar zakken zien: die zitten helemaal vol met steentjes. Zij doet dus een soort survival met volledige bepakking.

Quirijn krijgt zaterdagochtend de vraag wat jongens te verzamelen om zijn slaapzaal aan te vegen. Dat doet hij door vier jongens te regelen en zelf lekker door te voetballen. Die komt er wel in het leven.

De middelste slaapzaal van de meisjes bestaat uit twee delen met een tussendeur. Wat opviel is dat in beide delen Karlijn het laatste klaar was met het inpakken van haar koffer.

Er heeft de hele week een tasje met kaplaarzen buiten gestaan. Omdat ik benieuwd ben van wie dat was ga ik bij het ontbijt alle tafels af met de vraag “van een van jullie?” En dan blijkt dat het de laarzen van Sylvana zijn. Ze had ze nog niet nodig gehad.

Kent u de doos waar de barbecues inzitten? Die is best groot maar toch kun je hem over het hoofd zien. Betekent dat Carla en Cynthia wanneer ze onderweg naar Sperwers zijn weer om kunnen keren om hem alsnog te halen. We letten echt beter op uw kinderen dan op onze spullen.

Ik las de reactie van Joshua op het vorige verslag. De Max-Geheugentrainervraag hebben we bedacht nadat Dennis en Joshua dolenthousiast met elkaar in gesprek gingen over dat programma toen we een keer met een groepje uit eten waren. We zullen Joshua de vraag nog wel laten zien.

Arthur kwam zelfs uit Engeland om mee te kunnen met ons kamp, maar tijdens het oasespel deed hij toch wel met Utrecht en niet met het team van de rest van de wereld mee.

Ik kom er na 7 jaar achter dat Tobias, Quirijn en Eline helemaal niet “Toledo- Le coq” heten maar alleen “Van Toledo”. Misverstand van de eerste aanmelding, misverstand dat nooit meer weggenomen zal worden omdat Toledo-le coq zo’n prachtige naam is.

Heel veel kinderen komen ons keurig gedag zeggen wanneer ze weggaan. Dat hoeft helemaal niet maar is wel tekenend voor hoe zijn door u allen zijn opgevoed. Namens alle anderen van de leiding daarvoor mijn dank en we zien ze graag weer met het paaskamp!

Donderdag en een stukje vrijdag

Vandaag is het donderdag en gaan we naar de Efteling. Snel ontbijten en met heen en weer scheurende auto’s richting Efteling zodat we om 10 uur naar binnen kunnen. En dat lukt heel aardig. Ook doen we heel veel omdat het dankzij de weersvoorspelling lekker rustig is. De jongste jongens scoren al snel een enorme puntzak popcorn, dus die hebben veel bekijks. De jongste dames zijn gezellig en daarbij steelt Cherani de show. Zo maar wat voorbeelden uit de afgelopen twee dagen:

Op de wc zit ze tot groot plezier van de andere toiletgebruikers keihard te zingen.

Wanneer iemand met Antilliaanse tongval tegen haar zegt “Cherendi, ik ben blij” zegt ze heel droog “ik ook”.

Tijdens de lunch trekt ze keurig haar schoenen uit voordat ze haar voeten onder zich optrekt.

Wanneer Melissa heel langzaam zegt “daaaat heeeeeft hijijijij gooooeeeed voooor eeeelkaaaaar” zegt Cherandi er op dezelfde manier achteraan “geeeekreeeegeeeen”.

Wanneer ze op een picknickbank zit valt ze er steeds af maar toch ook net niet helemaal. Je ziet haar dus ineens achter de tafel verdwijnen maar wanneer je daar overheen kijkt zit ze steeds keurig op de grond.

Melissa gaat tegenover haar zitten. Cherani zegt “dan zie ik Koen niet meer”. Melissa “maar dit is de enige vrije plek en anders moet ik buiten eten”. Cherani: “oh, maar dan ga ik toch bij je zitten dan ben je niet alleen”.

Ze steelt onze harten natuurlijk helemaal door te zeggen dat ze het kamp echt heel erg leuk vindt en voortaan altijd meegaat op kamp.

Nu staan Tess en Benthe naast me en die willen iets zeggen:

Hoi ik ben Tess en ik ben op kamp en het is heel leuk

Qwerty??????????????????????98Vc. Dit is van Benthe en ik snap echt niet wat het betekent maar haar ouders weten dat hopelijk wel.

Nog een ander opvallend iets. Aan de andere kant zitten Patrick en Berend naast me. Die zitten op een telefoon Netflix te kijken. Dat konden we een paar jaar geleden toch echt niet bedenken. Verder had ik vandaag een rappende Jill in de auto. Ook dat was weer een onvermoed talent. Samuel vertelt net dat hij niet moe is want hij werd vanochtend gelijk wakker van de bel. Beetje jammer dat de bel gaat omdat je aan tafel moet en dat je dan dus al een poosje wakker en aangekleed moet zijn. Hij roept nu dat hij niet de bel maar de wekker bedoelde, maar ja, gezegd is gezegd he.

Als afsluiter van de dag eten we patat met iets erbij. Het is onbeperkt en vandaag is het eten niet aan te slepen. Verder is de inspiratie een beetje laag, sorry, maar het is nu 5 voor 1 ‘s-nachts en mooier wordt het vandaag niet.

Vrijdag. ‘s-ochtends gaan we het bos in voor oase. Spelen we dit keer Utrecht tegen de rest van Nederland. En ellende ten top, die van Utrecht winnen het eerste potje. Dus gaan wij van Rotterdam nog een potje spelen en we laten Anthony en André bij ons meedoen. En je raadt het al, die van Utrecht winnen ook het tweede potje. Dat wordt dus een derde potje en wij van Rotterdam bedenken hoe we dit nu toch eens kunnen winnen. Betekent knalhard spelen en dat levert natuurlijk een slachtoffer op. Jessie loopt toevallig in de looplijn van 2 vijftienjarige jongens en wordt werkelijk gelanceerd omdat die jongens moeten kiezen tussen Jessie en een hele stevige boom. Dat ze Jessie kiezen is dus begrijpelijk maar ik schrik me een ongeluk. Blijkt helemaal voor niets te zijn want ze laat geen traan, staat een klein beetje verdwaasd van “wat is er nou toch gebeurd?” in het rond te kijken en gaat daarna gewoon weer aan de slag om Utrecht te verslaan. En dat lukt!!! Kostte pijn en moeite maar het is wel fijn dat we niet met 3-0 worden afgedroogd. Verder zijn wij van Rotterdam allang de eerste twee potjes vergeten, dus eigenlijk heeft Rotterdam gewoon met 1-0 gewonnen.

‘s-Middags spelen we vossenjacht. Om bij het einde te beginnen: de groep van Jordy wint. Verder wordt er voor een vrijdagmiddag erg fanatiek gespeeld. Bij het curling zijn er bijvoorbeeld vastberaden gezichten om zo veel mogelijk punten te halen. De mannen van Van Toledo doen hun best, maar hun zus Eline schuift met stralende lach veel meer punten bij elkaar. Bij de “van Mexico naar Amerika run” vliegt Koen als een straaljager uit de bocht maar maakt wel eerst zijn ren af. Het is er een beetje glad, iets waar Jill als graveltennister dankbaar gebruik van maakt. Knap op steentjes. Andere opdracht is 20 vakantiefoto's van Dennis bekijken en onthouden waar hij is geweest, een variant op de max geheugentrainer. Esmeray vindt het zo leuk dat de tranen van het lachen over haar gezicht lopen. Ze geen idee heeft wat ze heeft gezien.

Nu is het douchen en omkleden voor de bonte avond, later weer meer.

Woensdag

Dinsdagavond zijn we begonnen met de zeskamp. Begonnen omdat het op een gegeven moment zo donker werd dat verder spelen niet meer veilig was. Bovendien had Anthony een probleem met muggen, maar ja, hij had zelf de zeskamp georganiseerd dus dat was volgens ons een weloverwogen keuze. Ik vond het trouwens erg leuk. Zeskamp bij kunstlicht, hebben we echt nog nooit gedaan en zag er spectaculair uit. Verder is het ook wel een daredevilzeskamp want de hamer die in het Paaskamp een slachtoffer maakte is weer mee. En de eerste die die hamer in zijn handen krijgt is Job dus dat is een dubbel risico. Maar Job verbaast ons allemaal want hij weet als enige van alle kids in een klap een bal voorbij het uitgerolde meetlint te slaan.

Door de invallende duisternis stoppen we dus eerder. Dat biedt een rare mogelijkheid, namelijk bijtijds naar bed gaan. Hubert en Dennis doen het onmogelijke: voor het eerst in hun kamp-carrière gaan ze voor 12 uur naar bed. Ja, ik snap dat iedereen hier even over na moet nadeneken, dus nog een keer: Hubert en Dennis gaan voor 12 uur naar bed. Nou ja, Dennis rekt het tot iets na 12 uur maar de laatste 10 minuten heeft hij zeker niet bewust meegemaakt. Voor mijzelf geldt dat ik om half een richting bed ga, slaap om kwart voor een en om 8 uur wakker wordt. Dat is meer dan 7 uur slaap terwijl ik thuis per nacht 6 uur slaap. Ik word daardoor de hele dag niet echt wakker, raar gevoel.

Bij het ontbijt worden er boterhammen gesmeerd om mee te nemen. Betekent voor Benthe niet twee boterhammen met kaas en jam maar 6 boterhammen met kaas en jam. Op elke boterham welteverstaan, ze eet echt jam en kaas op een en dezelfde boterham. Verder is ze helemaal oké, maar dit is toch wel heel bijzonder. Na het ontbijt wordt eerst de zeskamp afgemaakt. Gaat weer helemaal goed en daarna is het op naar het bos voor een gps-tocht. 8 groepen en elke groep krijgt coordinaten door met de plek waar je naartoe moet lopen. Wanneer je daar bent app je dat door aan Cynthia en Jordy die in het Kamphuis zitten. Die checken dat en wanneer je er echt bent krijg je de vraag die je moet beantwoorden of en opdracht die je uit moet voeren. Niet alleen het idee is leuk, de uitvoering ook. De groep van Jaimy begint met echt helemaal verkeerd te lopen. Wanneer ze bijna in de rij staan voor de Python bedenken ze zich dat dat misschien toch niet helemaal klopt. Betekent een uur teruglopen om weer op de goede plek uit te komen, maar dat doen ze zonder klagen. Wie ook niet klaagt is Luuk terwijl hij toch een verschrikkelijke trap voor zijn hoofd krijgt van Julie. Niet omdat ze boos is op hem maar omdat er een opdracht is “maak een foto van je groep waarbij iedereen met hoogstens 1 ledemaat op de grond staat” en Julie zegt “dan ga ik op een hand staan, hou mijn benen even tegen”. Maar terwijl ze dat zegt maakt ze al een handstand waar Luuk nog niet op is voorbereid en daardoor Julie’s schoen vol in zijn gezicht krijgt. Gelukkig zitten zijn tanden er nog in en bovendien houdt hij Julie in een reflex keurig overeind. Is een mooie foto geworden en ik neem aan dat de groep waar zij inzaten ook heeft gewonnen.

Na terugkomst gaan we aan de slag om de barbecues klaar te zetten. Gaat zo snel dat de sateetjes al gaar zijn wanneer de pindasaus nog pindasoep is. Maar dat betekent ook dat we al om 6 uur aan het eten gaan en dat we zo vroeg klaar zijn dat er gezongen kan worden. Vanaf dat moment gaat het helemaal goed. Isabelle en Imre gaan het vlees draaien (wij als leiding hebben nog niet gegeten en gaan aan tafel), Elke en Julie gaan aan de slag als voorzanger (en danser want ze staan echt als gekken te springen) en alles en iedereen zingt uit volle borst mee. De stemming is trouwens toch al goed want we hebben een redelijke Utrecht-groep bij ons en Utrecht heeft net met 1-0 gewonnen in de voorronde Europa league en dat hebben ze mogen kijken. Leidt ook tot een enorme opruim en schoonmaakploeg wanneer iedereen klaar is met eten. Ik vergeet vast iemand, maar ik zie Julius, Julie, Tijs, Frits, Tijn, Quirijn, Luuk, Tobias, Ingmar en Caitlin keihard poetsen op de barbecues. Daar gaan vet en aangebrande randen af waarvan we niet eens wisten dat ze aan die apparaten zaten. Echt nog nooit zo’n makkelijke avond gehad. Wat Caitlin precies doet in dit gezelschap is ons duister, maar ze werkt. Er niet minder hard om. We hebben Job aan de koffie. Die heeft zo’n gladde versiermove uitgeprobeerd dat we erg benieuwd zijn of die succes heeft gehad. Antwoord is kort en luidt nee maar dat betekent niet dat zijn aanpak nu stopt. Verder hebben we zo wie zo een goed gesprek dat abrupt wordt beëindigd wanneer een huilende Sven binnen wordt gebracht door Tijn of Berend en die Sven echt een duwtje meegeeft de keuken in. Tijn of Berend omdat hij Sven zo rap wegzet dat we niet eens kunnen zien wie van de twee het was. Maar het mooie van het verhaal is natuurlijk wel dat Sven is opgeraapt en keurig is afgezet bij de keuken, alleen is de manier waarop hij werd afgezet meer dan hilarisch. Ook Job zit er heel hard om te lachen, dus het moet wel leuk zijn wanneer je er bij bent. Verder komt een deel van de leiding er achter dat Lara de zus van Ingmar is. Hadden ze echt nooit bedacht.

Nu worden de groepjes voor de Efteling gemaakt. Daar ga ik niets over zeggen, ik hoop dat we er morgenochtend om 10 uur uit zijn want dan moeten we naar binnen. Verder is Lucas om 12 uur jarig. De mannen van zijn slaapzaal hebben een cadeau voor hem. Hij krijgt een mij volledig onbekend tijdschrift maar is er zelf (net als een groot deel van zijn slaapzaal) erg blij mee. Zal wel een generatiedingetje zijn net zoals ik vandaag bij de gps-tocht te horen had gekregen dat je dat via je Facebook kon spelen en ik dat niet kon omdat ik geen facebook heb.

Dinsdag

Het vorige verslag eindigde met het winkelen. Daarna hebben we ‘s-middags eigenlijk niets meer gedaan. Nou ja, niets. Iris Bruin heeft Samuel versierd, Berend en Merel hebben geholpen met het verslag en Marloes heeft het nagekeken, Teis Thijs en Tijs zijn weer eens langs geweest om commentaar te leveren op mijn tikfouten en de fouten in hun namen, Julie heeft de kleinste jongens leuk beziggehouden (of was het andersom?) en Quirijn liep alsmaar te vragen of hij al in het verslag stond. Dat gaat dus nooit gebeuren. Gisterenavond was er trouwens bloemkool. En ondanks al het snoep en patat en ijs van eerder op de dag ging de bloemkool op. Al uw kinderen eten hier dus zeker 2 ons groente per dag, wat dat betreft kunt u gerust zijn.

Na het eten werd er afgewassen. Ik zat in de keuken en zag daar Luuk, Lucas, Marloes, Tobias, Patrick, Dilayda, Justin en Nikkie aan de vaat en echt allemaal vrijwillig. Niet omdat ze op een corveelijst staan, niet omdat ze strafcorvee hebben, nee, echt helemaal vrijwillig. Goed opgevoede kinderen dus. Oh ja, nog even terug naar Luuk. Die had zich wijs laten maken dat we onderweg naar het dorp zouden gaan zwemmen en had zijn zwembroek aangedaan. Tijdens het eten kwam hij er achter dat hij die onder zijn gewone broek nog steeds aanzat en dat dat toch niet heel lekker zat. Na een half uur kriebelde het alsof er een nest rode mieren in zijn broek zat. Voor het eerst in de ongeveer 50 kampen dat ik mee ben geweest gaat er dus iemand tijdens het diner van tafel om zijn zwembroek uit te doen.

Na het diner en opruimen is het voor de leiding groepen maken voor de avondwandeling. Waar beginnen de groepjes, wie zit in welk groepje en welke leiding gaat mee met welk groepje? Is dit jaar echt niet te doen. We missen gewoon mannen met baarden op de slaapzaal met de oudste jongens. Julius heeft wel een ontzettend diepe baard in de keel, maar scheren is ook echt niet aan de orde en er is er nog geen “man” komen vragen of er ook koffie is. Verder houden alle verhalen van de dag het maken van groepen ook wel op. Zo blijkt Karan te denken dat hij zelf een kaartje voor de Efteling moet kopen en daar geld voor over moet houden. Cherrani vroeg in welk land we zijn want het is hier zulk mooi weer terwijl het thuis vast weer sneeuwt. Jordy heeft Renate wakker gesprongen, wonderlijk dat iemand van de leiding ‘s-middags op het grasveld in de zon ligt te slapen. Jordy blijkt trouwens hetzelfde te zijn overkomen: ook hij viel in het zonnetje in slaap en hij is dan weer besprongen door Cynthia.

Na twee uur overleggen wordt alles weer helemaal anders. Nu gaan de oudste kinderen zelf bedenken met wie ze in een groep willen en hoe ver ze afgezet willen worden en of ze gelijk de gps aanzetten om terug te lopen of niet. Zo is er jaar na jaar weer van alles dat je verrast. Om met Dennis te spreken “dan gaan we het zo maar doen”. En dat heeft hij geweten zeg, de laatste groep is om een uur of 6 ergens in de buurt van de Efteling opgepikt. Maar wees gerust: voor zover uw kind(eren) in deze groep zaten, om 9 uur zaten ze toch weer bijna helemaal fris en fruitig aan het ontbijt. Bij de eerdere groepen was iedereen trouwens ook echt moe. Zo viel Syb al in slaap op de rand van het bed van Pim of Pim op de rand van het bed van Syb. Ik weet niet van wie het bed was, maar ze lagen er in ieder geval allebei in te slapen.

De mooiweervraag van gisteren van Cherrani heeft ondertussen een niet zo mooi bijeffect. Het regent hier nog steeds niet, het giet. Her en der zitten plukjes kids Donald Ducks en andere boekjes te lezen, er wordt getafelvoetbald of tafelgevoetbald, ik hoor de jongste dames die met elkaar aan het zingen zijn in de slaapzaal en ik wil niet uitsluiten dat een aantal van de 6 uur-terug-komers een extra dutje doet. Beetje jammer, vooral ook omdat het weer echt grijs is. Wat wel weer grappig is: Lara komt door de stromende regen aangerend om naar het toilet te gaan, ziet dat dat wordt schoongemaakt, gaat met gierende banden de hoek om en loopt lachend naar een ander toilet. Even later huppelt ze terug naar waar ze vandaan kwam. De stromende regen kan haar humeur in ieder geval niet bederven. Quirijn doet nog steeds alles om in het verslag te komen en probeert toch maar eens koffie te drinken om de eerste echte man van dit kamp te worden en in het verslag genoemd te worden, maar dat gaat hem niet lukken. Daarvoor is koffie volgens hem toch echt te smerig. Tobias doet dat alvast beter, die drinkt de koffie helemaal op en is daarmee voor ons de Bokito van dit kamp. Maar hopen dat geen van de meiden gekke bekken naar hem trekt.

Na een volledig verregende ochtend waarbij film is gekeken gaat rond twaalf uur de zon ineens schijnen. Gelijk lekker weer en pannenkoeken!!! Die verdwijnen als sneeuw voor de zon en daarna gaan we eindelijk aan de slag. Het hele programma is omgegooid en in plaats van de zeskamp beginnen we met de escape-room. Een nieuw spel waarbij groepjes van 8 kinderen een aantal aanwijzingen uit moet vogelen om zo de kamer uit te kunnen. Bij de eerste opdracht gaat het om het verdienen van een sleutel om de kamer uit te kunnen, bij de tweede om het werkend krijgen van een lamp zodat je de uitgang weer kunt vinden. Volgens mij helemaal goed en leuk, gelukkig hebben we ook heel wat slimme kids bij ons. Zo vond Matthijs uit dat je bij een van de opgaven de schoppenkoning moest gebruiken. Wat wel grappig was, was dat hij zelf steeds riep dat hij klaveren had gevonden. Tristan doet trouwens nog een geweldige versiermove. Tijdens het wachten tussen de twee escape-rooms zegt hij uit het niets tegen Matthijs “jij mag een wens doen want jij zit tussen twee hele knappe meiden”. Dat zijn Melissa en Isabelle, dus moed kun je Tristan niet ontzeggen. Realiteitszin is wellicht wat kleiner, maar ja, je leert op dit kamp wanneer je als jongen van 6 of 7 binnenkomt al dat je altijd hoog moet mikken. Over leuke meiden gesproken, Marloes en Karlijn blijken niet voor niets naar het gymnasium te gaan. Daar komt het wel goed mee. Lucas komt wel klagen. Hij wil even op bed gaan liggen maar mag de eetzaal niet uit omdat hij de groepen die nog moeten niet mag vertellen wat de oplossingen zijn. En dat kan helemaal niet want hij heeft er helemaal niets van begrepen. Frits komt juist vertellen dat hij de opdrachten allebei voor elkaar heeft gekregen en dat het leuk was. Pim komt ook vertellen dat hij het helemaal goed vond. Hij hoefde bij dit spel zijn handen niet uit zijn zakken te halen en dat zijn de beste spellen. Mika komt lachend vertellen dat hij vanochtend toen hij wakker werd zijn hoofd verschrikkelijk heeft gestoten. Dat wisten wij al want die bonk was overal te horen. Maar hij heeft er geen bult of blauwe plek aan overgehouden en lijkt nog net zo intelligent te zijn als toen hij ging slapen. Samuel komt net vertellen dat hij zijn vest heeft laten liggen in de tweede kamer. Klinkt best duur wanneer je met een kakaccent zegt “Ik heb mijn vest laten liggen in de Tweede Kamer”. Omdat ik hem zelf zo leuk vind tot slot de mop van de dag die van Samuel is: waarom krijgt de Kerstman nooit kinderen? Omdat zijn ballen in de kerstboom hangen. Dilayda snapt hem niet, maar als leiding lagen we helemaal dubbel, vooral omdat we zo’n mop niet aan zagen komen.

Zondag en maandag

Zondagavond was Kerriesaus met rijst en kipballetjes (volgens Merel heel vies zegt Merel zelf die vegetarisch is, groetjes Berend) (terwijl Marloes ook lekker zit mee te lachen). Een maaltijd om dierengeluidenspel op te gaan spelen. En dat hebben de jagers geweten. Zelden gezien dat er zo fanatiek werd gespeeld. Mick, Matthijs, Sven, Jordy en Jeremy gaan echt als een speer door het bos. Het is dat ze een plaspauze nemen anders hadden ze nog meer dieren gevonden. Nu doen ze meer dan een rondje, wat Melissa de kreet ontlokt “ik heb dit spel al 26 keer gespeeld en nog nooit een compleet rondje gelopen, whooooooh”. In de jongste damesgroep hebben ze een iets andere tactiek. Daar doen ze een paddestoel na wanneer ze de boswachter zien. Dat werkt niet heel goed dus de tactiek wordt gewijzigd naar die van een steen die stilligt en geen geluid maakt. Werkt wel goed, alleen vindt Esmeray dat zo fijn dat ze helemaal niet meer overeind komt. Ter geruststelling voor Gyane: we hebben haar vanochtend weer opgehaald, gaat prima met haar. De laatste groep die genoemd kan worden is die van Karan, Koen, Eelco, Cristiano en Justin. Die hadden Jordy en Mike als leiding mee. En Jordy Steehouwer en Mike als leiding. Waarbij Jordy had bedacht “we gaan alles rennen” en al bij het begin wegschoot. En de kleine mannen achter hem aanrenden. En Mike er toen achteraan moest en zo nat van het zweten was dat hij nu staat te douchen. En straks een tosti gaat eten want hij heeft er ook nog eens honger van gekregen.

Na de dierengeluiden met de kleinsten ging iedereen van 12 en ouder ook nog het bos in voor de dodende straal. In het donker met kleine groepjes over de hei en zorgen dat je niet wordt gegrepen door de jager. Het spel heeft voor iedereen onder de 12 iets magisch. Je mag niet mee dus het moet wel leuk zijn!!! Elk jaar hebben we daardoor ook weer twaalfjarigen die lopen te emmeren dat ze toch wel meemogen. Dit jaar is het Rowan. Maar wat hij ook probeert (stampvoeten, uitleggen dat het bijna 11 november is en dan wordt hij 12, huilen, boos doen, smeken, ons zo aan het lachen maken dat we zo’n grapjas natuurlijk mee willen nemen) het werkt niet en hij gaat dus maar over naar zijn andere hobby: overlopen naar de meiden. Maar ook dat gaat niet goed want hij stoot zijn voet en die bloedt. Pleister erop en dan toch maar naar bed. Wat een hopeloos kamp voor die Rowan zeg!!! Voor alle duidelijkheid: hij leest het mee terwijl ik dit tik en zegt dat er helemaal niets van klopt. Hij ging met die pleister helemaal nog niet naar bed;-)

Dodende straal is trouwens een mooi spel. Voor je 12e mag je niet mee. Op je 13e en 14e doe je je stinkende best maar win je niet, op je 15e win je zeker, op je 16e en 17e lig je met je vrienden en vriendinnen in de hei en wanneer je ouder bent hoop je dat je een keer als leiding jager mag zijn en daarna dat je op een bankje mag zitten en als allerlaatste fase hoop je dat je als leiding gewoon lekker in het warme kamphuis mag blijven zodat je een keer rustig en met veel warm water kunt douchen. Dat is dus een spel dat een leven lang mee gaat en waarbij ik gelukkig al jaren in de laatste fase zit. Luuk en Lucas (die weer iets anders aanhad, hoe veel koffers heeft die gozer bij zich of pakt hij steeds iets uit andere koffers???) hebben het spel volgens mij gewonnen, maar eigenlijk heeft niemand enig idee.

Inmiddels maandagochtend. Ontbijt is al achter de rug en er worden ansichtkaarten geschreven en aardappels geschild. De oudste dames, waarmee we ook Isabelle en Eefje bedoelen (ja echt: Eefje hoort bij de oudste meiden), helpen met het schrijven van de kaarten en plakken van de postzegels. André gaat verder toch echt niet voor het eerst mee maar hij heeft gehoord dat we vanmiddag de stad ingaan dus heeft alvast een wit overhemd aangetrokken. Daar zit hij nu dus aardappels mee te schillen, echt een horecatype.

In het bos spelen we levend kwartet. Dat is niet een spel waarbij je vier kinderen van 7, vier van 8, vier van 9 enz. Bij elkaar moet vinden, maar waarbij vier teams moeten zorgen dat ze kwartetten van spullen verzamelen. Elk team begint met 1 beker, 1 tennisbal, 1 fles, 1 bakje enz. en je moet zorgen dat je vier dezelfde verzamelt. Wordt ook weer knap gespeeld. Nikki en Sylvana werken bijvoorbeeld heel goed samen. Ze zitten niet in hetzelfde team maar dat maakt volgens hen niets uit. Waarom dat zo is snapt niemand maar ze hebben het in ieder geval naar hun zin. Meer kan ik er niet over vertellen, ik had EHBO-dienst en heb lekker relaxed op een stoel gezeten….. oh ja, Julius deed ook mee (ik had hem nog niet genoemd, is dat bij deze ook weer opgelost).

Nadat het brood is bezorgd door de man van de Jumbo gaan we aan de lunch. Daar zit ik heel de tijd tegen Violetta met een veeg boter over haar gezicht aan te kijken. Gaat om het t-shirt van Jessie die iets raars heeft gedaan met haar mes en zo boter aan haar shirt met een plaatje van de kennelijk wereldberoemde Violetta heeft gesmeerd. Wanneer ze dat doorheeft is de veeg zo weg, maar of Violetta het fijn vindt dat heel haar gezicht nu is ingesmeerd met een dun boterlaagje weet ik natuurlijk niet. Verder wordt er weinig gegeten. Dat zal wel komen omdat we vanavond bloemkool eten en iedereen ruimte houdt om wat extra te kunnen eten.

‘S-Middags is het shoppen geblazen. Voor Luuk een hele verrassing. Zijn “vrienden” hebben hem wijs gemaakt dat we tweeenhalf uur gaan lopen naar een dorp met onderweg een bergmeer waar we in gaan zwemmen. En de goedzak gelooft types als Tobias, Teis (staat Merel in mijn oor te tetteren dat hij geen Teis maar Thijs heet, nou dat is ook niet goed hoor, maar ja, Merel ziet hem ook alleen een week per jaar wanneer we op kamp zijn) en Mika ook nog en heeft echt zijn zwembroek aan. Onbegrijpelijk, die gaat heel veel wijzer dan hij binnenkwam weer naar huis. Dat shoppen verbaast hem trouwens nog veel meer dan dat we niet gaan zwemmen. Shoppen in Loon op Zand is namelijk niet meer dan kiezen tussen de Kruidvat en de Emte. We hopen dat de Kruidvat nooit failliet gaat of sluit, want van groepen mogen er maar 4 kinderen tegelijk naar binnen bij de Emte. Ik heb werkelijk nog nooit zo veel kinderen in een supermarkt gezien die ik niet ken. Geen Quirijn, geen Berend, geen Kyara, geen Cher, geen Karan en zo kan ik nog wel een kind of 40 noemen die ik niet gezien heb. Kan zijn dat ik afgeleid was door de cappuccino en er een over het hoofd heb gezien die ik toch wel kende, maar die kans lijkt me klein. Verder wordt er zeer slim ingekocht. Aanbiedingen en de onderste vakken worden vaak gekozen en zo heeft iedereen nog wel wat over om iets bij de snackbar te kopen. Die is sinds vorig jaar dicht op maandag, maar nadat Dennis vorige week heeft gebeld is hij dit jaar speciaal voor ons een uurtje open. En dan blijken er gewoon 4 bejaarden op “ons” terras te zitten met een groot ijsje wanneer we daar aankomen. Ze bleven blij zitten, zelfs toen Lucas, Julius, Berend en Job hardcore muziek gingen draaien. Binnen staan er ook al voor ons grote onbekenden in de rij, dus daar begint het strakke programma van Dennis ineens uit de tijd te lopen. En hebt wordt nog erger want wanneer Tobias heeft besteld blijkt hij niet te kunnen pinnen. Patat (voor alle niet Rotterdammers: dat zijn frietjes) weer uit het vet, Tobias op weg naar het pinapparaat in de hal van de Emte, staat op dat apparaat “buiten werking”. Moest hij door naar de Primera en daarna opnieuw bestellen. Kostte ruim 20 minuten en ondertussen stond iedereen te wachten. Dat het uitliep kan trouwens ook komen door Bente die niet uitgekeken raakt op de omslag van de Men’s Health en maar niet bestelt, kan ook komen doordat Mick echt geen idee heeft hoe veel geld hij nog heeft en wat voor ijsje hij nu precies kan bestellen, kan ook komen doordat Mike en Jordy zo nodig de Esquire moeten lezen en daar een grote patat bij eten om maar zo veel mogelijk lekkers tegelijk te hebben. Verder valt op dat tijden van Milco en Bas en al hun voorgangers (waaronder bijna iedereen die nu in de leiding zit) verdwenen lijken te zijn: iedereen kan zijn of haar inkopen makkelijk dragen, er worden geen traytjes cola gekocht en ik heb geen druif gezien. Wat niet verandert is dat er ook dit jaar weer een sukkel is die een net gekochte fles siroop laat schieten terwijl hij op een stapelbed zit. Dat is dus een slaapzaal die de rest van de week plakt.

Voor nu is dit het weer even, wij gaan op weg naar de bloemkool en een lange avondwandeling waar iedereen heel veel zin in heeft. (not zegt de spelling checker). Verder vinden Teis, Tijs, Thijs en Quirijn het verslag zo helemaal prima mits ik Julius maar even noem.

Fijne avond, Hans en de Spellingcheckers (Berend, Marloes, Julie en Mirol).

Zaterdag en zondag

Zaterdagavond speelden we het Zweeds Renspel. Waarom het zo heet weet niemand, maar het wordt wel fanatiek gespeeld. Het spel is in duo’s, duster Zion wel wat verschillen in fanatisme. Zo loopt Pim een uur lang hijgend achter Frits aan te rennen en weet Jordy Hubert amper bij te houden. Ook zijn sommige nummers bijna niet te vinden en komt Fleur wel 33 keer bij nummer 2 langs voordat ze vraag 2 echt moet beantwoorden. Benthe maakt er een andere sport van en wel een soort modderduiken. Verder is Julius op stap met Sven van 5 en regelt hij keurig dat Sven op tijd plast. Verdriet is er ook, want tijdens dit spel blijkt Fons niet mee te zijn maar op een zeilkamp te zijn. Tranen met tuiten, zeker nu we ‘s-middags speciaal voor hem een spel met verspugen hadden bedacht. Eefje verliest tijdens het spel niet alleen haar telefoon (die al is gevonden voordat ze hem kwijt is) maar ook haar partner en - het meest verbazingwekkende van dit kamp - Eline speelt vals. Wij geloven het ook niet maar met stralende lach bevestigt ze dat dat helemaal waar is. Maar er wordt in ieder geval echt gespeeld en dat is leuk. Uiteindelijk blijken Karam en Tijn de winnaars van dit spel, 15 van de 20 vragen goed en dat in de snelste tijd. Pim blijkt hijgend trouwens toch nog tweede geworden te zijn. Dat is mooi, maar van Pim hebben we deze week echt geen last meer van want hij heeft meer pijn in zijn benen dan Usain Bolt. Voor hem vervelend, voor ons wel zo prettig, sorry Pim;-)

Na een lange nacht (ik ben nog nooit zo vroeg naar bed gegaan op de eerste dag van een kamp, zelfs niet toen ik 8 was) maar die toch ook weer erg kort was (een aantal van de oudste mannen kwam om kwart voor zeven al hun bed uit en ging naast mijn hoofd een potje rond de tafel staan spelen) is het inmiddels zondagochtend. De dag dat Samuel 13 is geworden en dus al zijn spullen in moet pakken om naar een andere slaapzaal te verhuizen, de dag dat Tess wakker wordt en niet zo goed weet waarom ze vlak voor het slapen lippenstift heeft opgedaan, de dag waarop Xenia vertelt dat ze vindt dat Kenia Xenia moet heten, de dag dat Dilayda zegt dat ze Milco mist, de dag dat Lucas en Julius al weer andere kleding aanhebben en de dag dat Julius bij de dames zijn haar staat te doen. Hij kon echt niet wachten tot het schoonmaken van de wasruimte bij de heren klaar was……

Na het ontbijt spelen we oase. Alles eerlijk dus dat is fijn, en dat op linkshandigheidsdag zoals Imre het noemt. Het was trouwens wel een raar spel: Nikki rende als een gek door het bos met 12 jongens achter haar aan (we speelden jongens tegen de Meisjes) en ze loopt ze er uit. Tweede keer lukt dat helaas niet, maar knap was het zeker. Verder komt Iris van der Linden juichend het bos uit want ze heeft iemand getikt en een wolf afgepakt. Beetje jammer dat dat van iemand van haar eigen team is. Verder is Frits de uitzondering die de regel bevestigt: hij nept iedereen en loopt steeds met een enorme stapel kaartjes rond. En niemand die dat opvalt, ook door hem knap gespeeld dus. Verder merk je dat Arthur en Luuk de regels nog niet helemaal kennen. Nadat de heren het tweede potje hebben gewonnen blijven ze gewoon op meiden jagen. Snappen wij op zich wel want we hebben alleen maar leuke meiden bij ons, alleen doen ze dat echt om kaartjes af te pakken. Het moet niet gekker worden. Als afsluiter: Lucas gaat zijn kleren zo weer wisselen want de schoenen waar hij nu op loopt zijn helemaal niets en Sven heeft verkering met "Essely", wordt een zwaar kamp voor in ieder geval een deel van de leiding.

Na de lunch op weg naar de duinen om slagbal te spelen. Prachtig weer, net niet te veel zon en geen wind met blauwe lucht. De wandeling er naartoe gaat heel snel. Gelukkig hebben Lucas en Julius weer iets anders aan. Julius zelfs het nieuwe uitshirt van Utrecht dus die valt echt op. Bij het slagbal gaat alles en iedereen los. Tijn maakt een rennende vangbal tussen zijn benen, André slaat homerun na homerun, vangballen van Jaimy tellen niet omdat de slagman voetfouten maakt, Tijs presteert het om als brander bal na bal te laten schieten maar wanneer hij in het veld staat kan hij tot groot plezier van zijn team ineens wel vangen, Ashley probeert een bal te vangen met haar hoofd maar dat lukt niet en even later probeert Koen hetzelfde en ook dat lukt niet. Kan ook zijn dat de ballen wel erg snel op hen afkwamen en dat het best pijn deed, maar inmiddels zijn ze weer helemaal vrolijk. Hoogstens dat ze allebei een extra blauwe plek hebben, excuses namens Caitlin en Hubert. Jordy Buik blijk trouwens best ver te kunnen slaan en wanneer Matthijs niet weet of hij met links of rechts moet slaan is hij wel heel snel met het antwoord op de vraag met welke hand hij iemand een klap zou geven. Dat is links en dat komt goed uit op deze linkshandigheidsdag.

Zaterdag

Het is de laatste zaterdag voor de laatste zaterdag van de zomervakantie en dat betekent dat we op kamp gaan. Joepie!!!! Ook dit jaar hebben alle ouders er weer voor gezorgd dat iedereen op tijd bij Sperwers is, de bus is op tijd en dus kunnen we lekker op tijd richting Loon op Zand. Maar ja, dat gaat dus mooi niet. Want er is wel een bus, maar de ook gehuurde aanhanger hangt er niet achter. En dat is toch echt een probleempje, want daar moeten de korfbalpalen, wat koffers van kinderen en de vriezer in. Nu kunnen we die palen en die koffers wel missen (de spullen van ons als leiding zijn al ingepakt), maar een week lang geen vlees wordt voor de meesten van ons wel een opgave. Dat wordt dus even wachten, maar na een poosje komt er alsnog een busje aangereden, kunnen de laatste spullen ingeladen en gaan we echt op weg naar Loon op Zand.

Daar aangekomen begint het feest al snel. Eerst alles uitladen. Job weet precies hoe je dat doet: bijna vooraan staan om spullen aan te packed maar je handen in je zakken houden. Dan zijn er altijd wel andere handen die eerder iets aanpakken terwijl het toch lijkt of je helpt. Knap gespeeld, jammer dat wij als leiding dat spelletje ook beheersen en meer ervaring hebben. Maar eerlijk: iedereen helpt mee, dus alles is snel uitgeladen en op zijn plek zodat we toch redelijk op tijd het bos in kunnen.

Het thema van dit kamp is landen, we gaan een rondje bos om zo veel mogelijk vlaggen van landen te vinden en herkennen. Het weggaan gaat alleen niet heel snel. Zo maar wat opvallende zaken: Amaranth neemt een tas met wat te drinken en chips mee. Omdat ze vindt dat haar rugzak nog te vol is, kiept ze haar toilettas leeg en neemt ze die mee het bos in. Haar jongere zus Cher ziet dat en zegt “dat doe ik ook”, waarop ze terugkomt met een toilettas met shampoo, tandenborstel, haarelastiekjes en wat dames van 6 nog meer in hun toilettas hebben. Die is toch maar niet meegegaan. Hetzelfde groepje heeft trouwens nog een vertrekprobleem. Lucas en Julius zitten ook in dat groepje maar komen maar niet om weg te gaan. Blijken beide heren zich even aan het verkleden te zijn want je moet er toch goed uitzien wanneer je het bos ingaat.

Laatste opvallende is dat we voor de afwasmachine ineens een voor onze begrippen megabedrag moeten betalen. Het lijkt er op dat we dit jaar voor het eerst in 15 jaar met de hand af gaan wassen. Zegt Jerry nog “daar zou ik als eigenaar niet blij mee zijn want dan wordt mijn porselein nooit meer schoon”. Nou, ook dat is geen probleem want er blijken dit jaar ineens kunststof borden en bekers te staan. Goede grap dus. Dat opgeteld bij het mooie weer maakt de eerste middag in ieder geval goed.

Verder is dit kamp echt een makkie. We hebben van alles twee of meer bij ons dus met 20 namen heb je alle kinderen. Drie keer Oldenburg, drie keer Geelhoed, twee keer Iris, twee keer Vastenhout, twee keer Karlijn en zo kan ik nog wel even door aan. Over Iris gesproken, dit keer Iris van der Linden, die had tijdens de vlaggentocht ineens een probleem. Ze was als enige keurig in een jurk het bos ingegaan, zat haar paardenstaart ineens vast tussen de sluiting van die jurk. Elk kamp hebben we wel een calamiteit, maar deze was wel heel bijzonder. Zeker met twee mannelijke leiders in de groep, maar gelukkig kreeg Dennis het toch opgelost. En voor alle ouders, mocht uw kind af een toe wat spugen, sorry. Het was een leuk spel. Laatste is het herkennen van vlaggen. Best moeilijk, behalve de vlag van Uruguay voor Luuk: die vlag die ken ik, die is van Suarez. Daarnaast weet Julius heel veel vlaggen. Of we dat er in willen zetten want zijn moeder vindt dat hij de afgelopen jaren wat weinig werd genoemd. Gaat dit jaar goed komen. Hierboven hebben we hem al genoemd, nu weer en voor zijn moeder: Julius, Julius, Julius, dat is al 5 keer. Voetbal betekent soms ook wel iets goeds voor je algemene kennis. Tot slot Lucas. Behalve dat hij ’s-avonds voor het avondspel weer andere kleren aandoet, staat hij ’s-middags hard te juichen omdat we ’s-avonds tosti’s eten. Had hij al 3 weken niet gegeten.

Over algemene kennis gesproken. Tristan vroeg aan Xenia “in welke provincie ligt Vlissingen?” Waarop Xenia met volle overtuiging zegt “Zwolle”. Samuel is helemaal blij. Morgen wordt hij 13 op de 13e en dan mag je 6 boterhammen met hagelslag of chocopasta. Wanneer Carla zegt dat de regels zijn veranderd en je nog maar 1 boterham mag druipt hij af. Benieuwd wat hij morgenochtend doet. Christiano vraagt “waarom moet ik afwassen?”. Mike legt uit dat dat 120 euro kost waarop Christiano zegt “nou ik heb er al 20”. En hij meent het nog ook, ‘t is echt een schatje.

Terug bij het Kamphuis werd het eten (voor sommigen “eindelijk” voor anderen “nu al”???) en daarna zingen. En dan niet van “Hand in Hand” of (voor de Utrechters) “en wij staan bovenaan”, maar een dubbel “Lang zullen ze leven”. Want Indyra en Lara vieren hun verjaardag. Helemaal leuk, zeker omdat er ook nog eens tompoucen zijn voor alle kinderen en de leiding en wij als leiding ook nog evens twee grote dozen Merci hebben gehad. Dat is dus een topbegin voor deze week. We gaan zo nog een spel doen, voor nu is dit het even. Morgen meer.

Welkom op onze Reislog in 8 dagen

Hallo en welkom op onze reislog in 8 dagen!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze kampweek. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zien je graag terug op onze reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Dennis